Sereas afónicas + Historia dunha nube

Sereas afónicas

Luisa Abad

Cando coñeces á autora e sabes do percorrido dos poemas, é moi emocionnte telos entre as mans nunha coidada e fermosa edición.

Escoito a sua propia voz, a cadencia e o acento, as pausas. É unha experiencia chea de sensibilidade, de vida.

Escolma dos meus favoritos

Cos pés llixeiros dunha felina.

Quén lle regalou tal entusiasmo?

(Último verso. Fala da partida do mundo coñecido e seguro).

A vellez abriuse paso

só a voz e a curiosidade

aparecen atrapadas no ámbar.

(De novo, o final do poema).

Ía redimir tódalas nosas antepasadas

co acedo resaibo da vida nos beizos

agora que gasto paso prudente de anciá

manifesto a rabia das humilladas

arrepíntome de desdeñar o valor dos coidados 

a rebeldía asolagou bos momentos que non gocei

son apenas unha serea afónica

xamáis á altura

do que esperaba acadar

Deixara de ser neta cando morreu a avoa

deixei de ser filla cando o fixo a mamá

rachou a rede dos afectos que me alimentaban

e mantiñan nunha nenez peremne

apagouse o faro

semellábamos nenas xogando ás cociniñas

cantado as cancións da tribo que nunca esqueceron

Xa na recta final cos silencios marinos e as atronadoras sirenas. Cheo de sentires profundos, de tránsito pola vida. Aromas das nais e avoas.

Poemario dividido en cinco apartados: A foto en sepia, Cada pedra fai camiño, Facendo niño, Recoñecerse noutras voces e Con voz propia, percorre a traxectoria dunha muller, de calquera muller contemporánea.

Denuncia a violencia simbólica que se exerce sobre elas, as dificultades para rachar coa orde «natural» das cousas, o modelado social que fai que calquera rotura co establecido sexa penalizada, as dificultades para ser muller ademais de filla, nai, profesional, parella… Retrata a loita diaria contra a tiranía da beleza, contra o síndrome da impostora, a estafa do amor romántico… Reivindica igualdade nunha sociedade patriarcal que lles nega a voz ás mulleres.

Trátase de pechar o círculo da vida aceptando as derrotas, sendo máis sabias, apoderadas desa voz persoal que sen renunciar aos saberes da tribo e a revalorización dos coidados, proxecte e cree un mundo con máis amplos horizontes.

Editorial Elvira, Vigo 2025. Número de páxinas: 97. Máis info na web daeditorial.

Historia dunha nube

Texto: Eleonora Garriga

Ilustraciones: Gómez

Tapas duras. De forma sinxela trae posibilidades de estar, de ser, de vivir e disfrutar.

Non prefire formar parte da treboda, ruxir e ser forte? Ou aparentar mil formas, ser musa da imaxinación e admirada por ollos distantes? Estaría mellor dentro do grupo, sempre xuntos? Ser lixeira e pasaxeira, espontánea? Subir ata o máis alto? Xogar coas folerpas entre risas dos cativos? Debuxar ringleiras infinitas tras os aeroplanos? Lecer entre cálidos tonos cando o sol vai deitarse?

Ser diferente, ser única e voar libre.

Hai algo malo en non querer ser coma o resto? Existe unha forma mellor ca outra? Unha pequena nube voa en busca de respostas,aínda que quizais non todas estean no ceo.

Editorial Triqueta Verde, Vigo 2025. Número de páxinas: 40. Infantil: de 3 a 4 anos.